Een overtuigende aanbieding!

Vol overtuiging in de buitenlucht!

Wil jij mijn wekelijkse Pen & Pilates ontvangen en meedoen, horen en lezen?

Wordt lid! Per maand of per jaar.

Vol overtuiging!

Ik praat in de onderstaande 5 minuten over mijn ervaring met Psych-K.

En ik kreeg er veel reacties over. Dus hierbij de website van Henriette en ze heeft speciaal voor ons een toffe aanbieding: een sessie voor €59.-.

Een absolute aanrader!

* * * *

En tot slot het nieuwe deel van het feuilleton:

Mevrouw Demelza gaat op reis

Wat vooraf ging:

Maar zeg nou eens, ‘Demelza ging verzitten, “hoe weet jij nou dat ik de waarheid vertel en niet uit mijn nek klets? Zullen we het daar eens over hebben?’

21.

‘Dat ik niet uit m’n nek lul?’ herhaalde Demelza.

Mijn hand verstijfde rond mijn theekop. Even voelde ik niets, alleen het bloed dat traag langs mijn slapen trok. Ze keek me nu aan – kalm, bijna vriendelijk. Alsof ze het écht wilde weten. Alsof het haar aanging.

‘Sorry?’ vroeg ik, al wetend dat ik het gehoord had.

‘Nou ja,’ ze haalde haar schouders op, als een meisje dat haar proefwerk vergeten is. ‘Misschien heb ik die moord wel nooit gezien. Misschien zit ik wel helemaal niet in zo’n programma. Misschien heb ik alles verzonnen. Misschien heb ik gewoon heel veel aandacht nodig. Of ben ik een pathologische leugenaar. Of erger.’

Ze grijnsde. Mijn maag draaide zich om. Dit was geen spel meer. Of misschien juist wél, maar niet het soort waar ik vrijwillig aan mee wilde doen.

‘Je komt hier als retreatgast,’ zei ik. Mijn stem klonk vlak. Te vlak. ‘Je zit hier een weekend in vertrouwen. Niet om therapeutje tegenover mij te spelen.’

Ze zuchtte, traag en opzichtig. ‘O, dus nu mag ik geen vragen stellen? Ik dacht dat jij openheid belangrijk vond.’

‘Er is een verschil tussen openheid en manipulatie, Demelza.’ Het was eruit voor ik het kon stoppen.

Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Aha. En jij weet precies wanneer iets manipulatie is, zeker? Want jij bent de professional.’

Ik voelde het gloeien in mijn borstkas. Een trilling langs mijn sleutelbeen. Jarenlange training tolde door mijn hoofd. Geen oordeel. Geen projectie. Geen escalatie. Maar mijn handen waren klam. Mijn kaken op elkaar geklemd.

‘Wat wil je eigenlijk van me?’ vroeg ik uiteindelijk. Mijn stem iets te scherp, mijn blik net te fel.

Ze glimlachte weer, dat half-ironische mondhoekje dat ik inmiddels verfoeide.

‘Dat je me gelooft, denk ik. Of juist niet. Maakt niet uit. Als je maar reageert.’

Ik stond op. Langzaam, beheerst. De kamer leek plotseling kleiner, benauwder.

‘Ik stel voor dat je even wat frisse lucht neemt,’ zei ik. ‘Dat is het beste voor ons allebei misschien.’

Ze keek me aan, alsof ze me taxeerde. Alsof ze gewonnen had. Maar ik gaf haar geen verdere blik, geen zucht, geen wenkbrauw. Alleen de deuropening.

Ik was er - zoals het heet - helemaal klaar mee!

WORDT VERVOLGD